ငါမျမင္ရတဲ့လွိဳင္းတိုမွတဆင့္ အျခားအရပ္သို႕

ပင္လယ္ျပင္ေအာက္ကေန လူသားရဲ႕အိတ္ကပ္ေလးထဲ ေရႊငါးေလးတစ္ေကာင္ခုန္၀င္လာမွာကို ေမ်ွာ္လင့္မိတယ္။ အေရာင္မြဲရွပ္အက်ႌမွာ အိတ္ကပ္က ပါမလာေတာ့ သူ႕အတိိုင္းဘဲ ထားထားလိုက္တယ္။ ေရြ႕လ်ားေနတဲ့သဗၺန္ကေလးကိုုျကည္႕မိေတာ့ ေလွာ္တက္ဟာ ျမစ္ကို စိတ္လိုုလက္ရ ထိုးေခ်ေနလိုက္တာ။ သူ႕ခင္ဗ်ာ နံရိုးေတြေတာင္ ဟုိတစ္စ ဒီတစ္စ ျပန္လိုက္ေကာက္ေနရတယ္။ ခရီးမဆံုးမီ လမ္းဆံုးေနေတာ့ ေတာင္နံရံကို ေက်ာ္တက္ရမယ့္အစား ထြင္းေဖာက္ျပီးသာ ျဖတ္သန္းလိုက္ခ်င္တယ္။ စိတ္ရဲ႕ သံမဏိစူးသြားမ်ား။ မာေက်ာခက္ထန္တယ္ထင္ရတဲ့ မ်က္နွာတိမ်က္နွာထားမ်ား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လိုက္ျပီးသားပဲဆိိုတဲ့ ကိုယ္လက္အစိတ္အပိုင္းမ်ား။ အလင္းရဲ႕ မ်က္နွာသာေပးမွဳဟာ ငါ့ရွိတဲ့ဘက္ကို မေရာက္ခင္ထိ အေယာင္ေဆာင္ျခင္းအတတ္မွာ ငါေပ်ာ္ေမြ႕ပါရေစ။ ျမိဳ႕ျပရဲ႕လူေနမွဳစနစ္ဟာ နာရီတစ္ပတ္နဲ႕တစ္ပတ္ျကား တစ္သီးပုဂၢလဆန္လာေတာ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္နဲ႕ကိုယ္သာ ဆက္ရစ္ပတ္ရင္း အ၀ါေရာင္ပန္းတစ္ပြင့္ကို စိတ္အေရာင္နဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တယ္။ အသက္ရွဴရတာဟာ မိရိုးဖလာမဆန္လိုက္တာကြာ။ ေမႊလက္စဇြန္းက ဘယ္ေလာက္ထိခရီးေပါက္လဲေတာ့မသိ။ ငါ့စိတ္တစ္ခုလံုး ဇကာေပါက္ေတြေျခခ်င္းလိမ္ေနလို႕ တစ္ခုခုကို စိုးထိတ္မိသြားတယ္။

မ်က္လံုးေတြမွိတ္ထားလည္း အာရံုေတြအလုပ္ရွဳပ္ေနတုန္းပဲ။ ခုခ်ိန္မွာ တစ္ခုခုကို နက္နက္နဲနဲေတြးျကည္႕ခ်င္လာတယ္။ နာရီကို ခဏရပ္ထားရင္း ဒိုင္ယာရီမွာ တကယ္မရွိျခင္းအေျကာင္း တကယ္ရွိသလုိေရးျကည္႕တယ္။ လြင့္ပ်ံ႕ေနတဲ့ ေလထဲကဂီတက သူ႕မွာ နုတ္အတုသာရွိေျကာင္း။ အသံမထြက္ဘဲ လွမ္းေျပာေတာ့ ငူတူတူအျကည္႕တစ္ခ်က္နဲ႕ ျပန္ေခါင္းျငိမ့္မိတယ္။ ပါးစပ္ထဲရွိတဲ့ စကားလံုးမဟုတ္တဲ့စကားလံုးေတြကိုု လက္ေဆာင္အေနနဲ႕ ျပန္ေပးေတာ့ ဟာမိုနီတစ္ေကာင္ဟာ က်ားေယာင္ေဆာင္ျပီး ကခုန္္တယ္။ ငါ စိတ္လြတ္ကိုုယ္လြတ္ ရယ္ေမာမိတယ္။ ရယ္သံေတြက အထက္ဘ၀ဂ္ ေအာက္အ၀ီစိတုိင္ ပဲ့တင္ထပ္သြားလုိက္တာ ေနာက္ဆံုး ေမြးကင္းစကေလး ငိုသံျကားမွ အသိဟာ ငါ့ဆီျပန္ေရာက္လာတယ္။ ေနာက္က်ေနျပီလား။ သိပ္မ်ားေစာလြန္းေနမလား။ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့တစ္ေလ်ွာက္ ဘယ္အရိပ္ကိုမွ မခင္တြယ္ခဲ့ဘူး။ ဘယ္ရင္ခြင္ကိုမွ အတင္း ဆြဲမေခၚခဲ့ဘူး။ ပံုက်ကုန္တဲ့ စကားလံုးအေဟာင္းျကီးကိုု အသက္ျပည္႕ျပီးသားစံုတြဲေလးက ေလလံထဆြဲေတာ့ ငါ့မွာ မေပ်ာ္တဲ့စိတ္နဲ႕ ရယ္လိုက္ရတာ။ အေတြ႕ရဲ႕ခရီးမဆံုးမီ ျကံုဆံုမွဳေလးကို သူတို႕ ခပ္တင္းတင္း ေပြ႕ဖက္ထားတယ္။ ပခံုးတစ္ခ်က္တြန္႕ရင္း ဟန္ေဆာင္ျပံဳးေတြ ငါ့မ်က္နွာေပၚ ခဏသက္ဆင္းခြင့္ျပဳလုိက္တယ္။ အခါေတာ္ေတးမဆံုးမီ ဘိသိတ္ဆရာ အသံ၀င္သြားေတာ့ ဟုိစပ္စပ္ဒီစပ္စပ္ တစ္ေကာင္ စင္ေပၚမွာ အသင့္ေနရာယူတယ္။ အစရဲ႕အစဟာ တကယ္တမ္းေတာ့ ဆံုးခဲ့တာျကာျပီ။ တီးလံုးသံေတြက ခန္းမအျပင္မွာ ပိုက်ယ္ေနေတာ့ အထဲမွာ လူတစ္ေယာက္ေလးေတာင္ မက်န္ခဲ့ဘူး။ ျမိဳ႕ထဲက စတိုးဆိုင္ကို၀င္တယ္။ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းကိုျဖတ္ေလ်ွာက္ရင္း ေဘာင္းဘီအိတ္္ကပ္ထဲလက္နွိဳက္ျကည္႕ေတာ့ ဓါတ္ပံုတစ္ပံုက ငါ့ကို၀င္တိုက္သြားတယ္။ နာက်င္ျခင္းေတြထဲလည္း ျကည္နူးျခင္းေတြ အလည္လာခြင့္ရွိတယ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ျကံုမွသာ ယံုရေတာ့တယ္။       ။

-ျကည္နိုင္၀င္း
 June 2
 2015
 3:18 AM

 လမ္း
စာေပနွင့္အနုပညာ
အမွတ္ ( ၂ ) ၊ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၅